Όνειρα και εφιάλτες

Συνεχίζουμε με τρανσιές (λέμε τώρα).

Αντίδραση

Αποφάσισα να τα ανεβάσω όλα όπως τα έχω. Αν τα επεξεργαστώ στο μέλλον καλώς, αν όχι ας υπάρχουν.
Αυτό είναι τόσο επίκαιρο που δεν μπορούσα να το φανταστώ τότε που το έγραφε ο Γιώργος.

Divided Selves από τους Έλληνες Inner Fear

Καλά, δε μπορώ να βάλω το όνομά μας κανονικά, υπάρχουν οι γερμανοί που προφανώς θα με τιτιτιτ αν το κάνω, οπότε στο σωλήνα άβαλα καλού κακού το 1990's μπροστά ελπίζοντας να μην έχω προβλήματα.

Τέλος πάντων.

1992 το έτος, τρίο οι Ίννερ Φίαρ πια, ο μπασίστας ο Γιαννάκης είχε πάει για άλλα και ηχογραφήσαμε το κομμάτι σε ένα σκυλέ στούντιο. Ελπίζω ο Δημήτρης αργότερα να μου θυμίσει περισσότερα καθώς τότε ήμουν αφοσιωμένος στη μουσική μου για να θυμάμαι λεπτομέρειες τέτοιου τύπου.

Καλά, μπορεί να φταίει και το ποτό.

Παρόλαυτά, μπήκαμε και το αποτέλεσμα ήταν αυτό.

RATTRAY'S Red Rapparee

Θα μπορούσα να ορκιστώ ότι όταν το πρωτοκάπνισα στην corn comp μου, γευόμουν σοκολάτα με κόκκινο πιπέρι.

Ίσως φταίει το κοκκινέλι που ξεπλένει το στόμα μου τώρα, κάπου το έχασα.

Θα επανέλθω αν το ξαναβρώ....

Dunhill MY MIXTURE 965

Μίγματα ολέ!

Συγκεντρωτικές βαθμολογίες

Εδώ η λίστα με τις συνοπτικές βαθμολογίες των καπνών που έχω δοκιμάσει.

W.O. Larsen Signature

Απογοήτευση.

Με δάγκωσε άσχημα. Το δωματιάκι όμως μύρισε πολύ όμορφα.

W.O, Larsen Golden Dream

Αφού δοκίμασα ένα δείγμα που μου έπεσε στα χέρια και μου άρεσε πολύ παρόλο το πλαστικό άρωμα που οφείλεται στη δειγματική συσκευασία

αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία μόλις κάποιος καλός φίλος θα μπορούσε να μου στείλει ένα tin.

Tin βέβαια δεν βρέθηκε (δεν ξέρω αν υπάρχει) αλλά το φακελάκι που έλαβα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

R.L. Will Reiner - Professional

Πολύ όμορφο tin, αλλά με ένα πρόβλημα στο κλείσιμο το οποίο τον στέγνωσε πολύ γρήγορα, πράγμα που τον χάλασε προς το τέλος του.

R.L. Will Reiner Gelb - Blend 12

Πέρασε και δεν ακούμπησε, αν εξαιρέσεις το ρούμι που μυρίζει στο άνοιγμα του tin.

Peterson Special 2012 Reserve

Και τελειώνουμε με τους Peterson. Υπέροχο tin, το κράτησα για να αποθηκεύω τυχόν χύμα μίγματα.

Peterson Sweet Killarney

Κάπως καλύτερα όσον αφορά τους Peterson, που ομολογώ ότι (δεν ξέρω γιατί) θεωρούσα ότι θα είναι από τους αγαπημένους καπνούς.

Peterson SHERLOCK HOLMES

Μεγάλος fan του άρχοντα της αιτιολόγησης, έλπιζα ότι ο καπνός αυτός θα ήταν αντάξιος του ονόματος που φέρει.

Καπνοί χύμα - Vanilla / Black Cherry

Καρντιά μου, ντεν ξέρω αν είναι Gawith Hoggarth, χύμα μου τους στείλανε δώρο σε αυτές τις συσκευασίες.

Peterson Old Dublin

Επιτέλους ένας Peterson που με κατέκτησε. Λίγο πιο έντονο το οριεντάλ και η λατάκια από τον αγαπημένο μου (τελικά) early morning pipe, λίγο περισσότερο άρωμα κατά το κάπνισμα, πολύ λίγο πιο βαρύς.

Germain's Special latakia flake

Το πρώτο μου καθαρό λατάκια και μάλιστα σε flakes. Μάλλον είμαι τυχερός, καθώς διαβάζοντας διάφορες κριτικές μοιάζει σαν όντως καλή επιλογή.

Phantom Antichrist

Ξύπνησα μια μέρα και ξαφνικά ήταν ξανά η δεκαετία του '80 αλλά με βελτιωμένες παραγωγές.

Dunhill EARLY MORNING PIPE

Μπορεί να φταίει η απειρία μου, μπορεί και ότι τις προηγούμενες μέρες κάπνιζα τον Sherlock Holmes που μάλλον τελικά δεν ήταν για τα γούστα μου.

Ο νέος είναι ωραίος

Νέος στο κάπνισμα πίπας, καθώς προσπαθώ να αποχωριστώ (δυστυχώς ακόμη) το τσιγάρο απο τη ζωή μου.
Εδώ λοιπόν θα προσπαθήσω να δώσω μια εικόνα των καπνών που έχω δοκιμάσει μέσα από μια βαθμολογία, πολύ υποκειμενική όμως.
Ούτως ή άλλως οι καπνοί που θα παρουσιάζονται, όλο κι από κάποια άλλη κριτική θα έχουν επιλεχθεί για να δοκιμασθούν.

Να εξηγήσω τώρα τις κατηγορίες της βαθμολογίας που θα δίνω:

1. Άρωμα ανοίγματος συσκευασίας: Καταρχήν, το άρωμα που έχει η συσκευασία όταν την             ανοίγεις. Η αρχή είναι το ήμισι του παντός.
2. Άρωμα καπνίσματος: Μετά, το άρωμα που έχει το κάπνισμά του, η αίσθηση που σου αφήνει στη μύτη.
3. Γεύση / Βαρύτητα: Το πόσο βαρύς και "μπουχτιστικός" είναι.
4. "Απόλαυση" καπνίσματος: Κατα πόσο απλαμβάνω το κάπνισμά του. Εντελώς υποκειμενικό και προσωπικό κριτίριο.
5. Ταχύτητα καύσης: Πόσο γρήγορα καίγεται και τελειώνει. Αν σε αφήνει δηλαδή στα "κρύα του λουτρού" με την ανάγκη να ξανακαπνίσεις.
6. Άρωμα χώρου: Τι άρωμα αφήνει στο χώρο. Τι αισθάνεσαι όταν μπεις ξανά στο δωμάτιο που πριν κάπνισες.
7. Γυναικεία γνώμη: Η γνώμη της παντόφλας (γελάτε, γελάτε, μετράει αν πρόκειται να έχετε παρέα).
8. Μ.Ο.: Ένας μέσος όρος όλων των προηγουμένων. Θα έλεγα η τελική κριτική του.
9. Χρήση: Σε ποια κατάσταση πρέπει να είστε και είναι η ιδανική για να τον απολαύσετε.
10. Παρατηρήσεις: Και τέλος, οι τυχόν ιδιαιτερότητες του.

Προφανώς όλα αυτά είναι υποκειμενικά και θα υπάρχει ενημέρωση όσο αποκτώ περισσότερη εμπειρία και η άποψή μου αλλάξει για οποιονδήποτε λόγο.

Καλή ανάγνωση τσιμπουκλήδες.

Η ημέρα που πέθανα

Φαντάρος. Και τι φαντάρος, πεζοναύτης. Ειδικές δυνάμεις παρακαλώ. Και όχι απλά πεζοναύτης, η μάνα του λόχου. Επιλόχας ναούμ. Ευθύνες αλλά και έξοδοι. Πολύ δουλειά αλλά και αραλίκι στο γραφείο με καφέ όχι από το καψιμι, αλλά από το καφετζή του Δοίκα. Ζωή χαρισάμενη, όταν δε παίρναμε τα βουνα.
Αλλά και όταν τα παίρναμε, ήταν ωραία να οδηγείς και όχι να σε τραβολογάνε. Ωραία πέρασα στο φανταριλίκι μου, δε το κρύβω. Τουλάχιστον το περισσότερο καιρό.

Υπήρξαν όμως και κάποιες στιγμές που ήταν πραγματικά lifechanging. Όπως η σχέση μου με έναν πενταετή επυ, πιτσιρικά (ήμουν 25 ήταν 20) και καρακαυλωμένο. Με τη πουλάδα του και ουκ του και τα όλα του. Με συμπαθούσε πολύ. Και εγώ τον συμπαθούσα. Ήταν μια από τις περίεργες εκείνες σχέσεις που ο "κατώτερος" πνευματικά είχε θέση ισχύος απέναντι στον "ανώτερο". Σπουδαγμένος βλέπεις εγώ, καλλιτέχνης παράλληλα (ακόμη πίστευα ότι θα βγάζω το ψωμί μου ως κιθαρωδός σε εναλλακτικά μουσικά σχήματα), παιδί της πιάτσας αυτός, με μεγάλη καρδιά.

Όμως. Η αγάπη του για το ρόλο του και η προσπάθειά του να με "εκπαιδεύσει" και να "καταλάβω" πόσο σημαντικά είναι εγώ και αυτό που κάνω είχαν περίεργες καταλήξεις.

Η μια από αυτές έγινε τη μέρα που πέθανα.

Φιλοσοφία του κWλου

Με αφορμή ένα σχόλιο μου εδώ και τις απαντήσεις σε αυτό, καθώς δεν θέλω να καταχραστώ της φιλοξενίας του αγαπητού Τέκιου για να αναπτύξω τη σκέψη μου και τις αμπελοφιλοσοφίες μου, θα τα γράψω εδώ και όποιος διαβάσει, διάβασε.

Τι είναι το σωστό; Ποιος μπορεί να ορίσει ποιο είναι το σωστό; Όπως έγραψα και εκεί επακριβώς :

«Σωστό είναι πάντοτε αυτό που ορίζουν ως σωστό αυτοί που έχουν τη δύναμη να το ορίσουν, ακόμα και αν δεν το πιστεύουν οι ίδιοι. Κάτι σαν το κανόνα του χρυσού του ανεκδότου, “’Όποιος έχει το χρυσό φτιάχνει και τους κανόνες”. Από την άλλη, σωστό είναι πάντα αυτό που νομίζω εγώ και ας έχω αντίθετη άποψη με όοοολους τους άλλους.

Το θέμα είναι ότι όταν ζεις εντός μιας κοινωνίας, η ανάγκη του να γίνεις αποδεκτός και συνεργάσιμος σε κάνει είτε να αποδέχεσαι, είτε να υποκρίνεσαι ότι αποδέχεσαι και ακολουθείς τους “γενικούς” κανόνες του στενού ή ευρύτερου περιβάλλοντός σου.»