Φιλοσοφία του κWλου

Με αφορμή ένα σχόλιο μου εδώ και τις απαντήσεις σε αυτό, καθώς δεν θέλω να καταχραστώ της φιλοξενίας του αγαπητού Τέκιου για να αναπτύξω τη σκέψη μου και τις αμπελοφιλοσοφίες μου, θα τα γράψω εδώ και όποιος διαβάσει, διάβασε.

Τι είναι το σωστό; Ποιος μπορεί να ορίσει ποιο είναι το σωστό; Όπως έγραψα και εκεί επακριβώς :

«Σωστό είναι πάντοτε αυτό που ορίζουν ως σωστό αυτοί που έχουν τη δύναμη να το ορίσουν, ακόμα και αν δεν το πιστεύουν οι ίδιοι. Κάτι σαν το κανόνα του χρυσού του ανεκδότου, “’Όποιος έχει το χρυσό φτιάχνει και τους κανόνες”. Από την άλλη, σωστό είναι πάντα αυτό που νομίζω εγώ και ας έχω αντίθετη άποψη με όοοολους τους άλλους.

Το θέμα είναι ότι όταν ζεις εντός μιας κοινωνίας, η ανάγκη του να γίνεις αποδεκτός και συνεργάσιμος σε κάνει είτε να αποδέχεσαι, είτε να υποκρίνεσαι ότι αποδέχεσαι και ακολουθείς τους “γενικούς” κανόνες του στενού ή ευρύτερου περιβάλλοντός σου.»

 

Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον Έλληνα, γιατί να το περιορίσω, τον άνθρωπο γενικότερα που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στο περιβάλλον του. Και η επιβίωσή του δε μπορεί να επιτευχθεί παρά με τα εργαλεία που έχει.

Στη σύγχρονη Ελλάδα λοιπόν, τα εργαλεία του είναι ακριβώς αυτά που καταδικάζουμε όλοι μας στην απ’ έξω, αλλά εφαρμόζουμε επιλεκτικά στην από μέσα. Οι κανόνες (πανανθρωπίνως) είναι λογικό να τηρούνται από τους άλλους, καθώς εμείς οι ίδιοι έχουμε την ικανότητα και την οξυδέρκεια να τους παρακάμπτουμε προκειμένου να βελτιώσουμε τη ζωή μας ή (όπως συμβαίνει σήμερα) να μην την χειροτερεύσουμε.

Μπορεί να φταίει η καρτεσιανο-δαρβινικο-ντιτερμινιστική μου εκπαίδευση, όμως οι συνθήκες είναι αυτές που ορίζουν τη κοσμοθεώρησή μου. Έμαθα (για την ακρίβεια μου έλεγαν από μικρό παρά έμαθα) ότι εγώ και οι πράξεις μου είμαστε αποτελέσματα του παρελθόντος. Κβαντομηχανικοεπηρεασμένος αργότερα αποδέχθηκα ότι πιθανόν εγώ και οι πράξεις μου να είμαστε αποτελέσματα και του μέλλοντος, σε έναν (όχι όμως απαραίτητα) φαύλο κύκλο. Το αίτιο-αιτιατό όμως καθορίζει το συνεχές, είτε γραμμικά, είτε με κάποιον άλλον μυστήριο τρόπο. Μέσα στο ταξίδι της ζωής, με όποια κατεύθυνση κι αν το πάρεις, η πείνα, η δίψα και το κρύο είναι οι βασικές ανάγκες που πρέπει να είναι καλυμμένες για να μπορώ να έχω τη πολυτέλεια να μπορώ να σκέφτομαι, συντάσσω πρώτα στο μυαλό μου και έπειτα να αραδιάζω αυτές τις γραμμές (σκόπιμα άφησα έξω το αγαθό της αναπνοής για να το σχολιάσω ιδιαίτερα – για σκεφτείτε πόσο χρόνο μπορείτε να ζήσετε χωρίς αέρα – το ξεχνάμε συνέχεια). Όταν πάψει η παροχή προς αυτές τις ανάγκες, παύει και η όποια αναζήτηση. Οι απαιτήσεις αυτές μπορεί να ικανοποιηθούν βέβαια με πολύ λίγα και λιτά πράγματα, αλλά θα πρέπει να ικανοποιηθούν, έστω ασκητικά. Όταν απειλούνται, μένει μόνο μια «αίσθηση» : Η ανάγκη για ΕΠΙΒΙΩΣΗ.

Οι πατεράδες οι και μανάδες, συνειδητά ή όχι, αυτήν την αίσθηση την αναβαθμίζουν και ως επιβίωση του καρπού τους, γενετική συνέχειά τους αν θέλετε, είναι αυτοσκοπός τους. Το βλέπουμε στη φύση, αλλά και για όσους δεν το βλέπουν εκεί, το βλέπουμε και στα ντοκιμαντέρ στα κανάλια, αλλά κυρίως το ζούμε ως εσωτερικό μοχλό που μας ωθεί, το διαπιστώνουμε από τις ιστορίες των συνανθρώπων μας.

Και εκεί βρίσκεται και το ζουμί της σημερινής κατάστασης.

Καλό το «σωστό» και το «πρέπον» και το «κοινό καλό» και όλα αυτά τα μπαρμπούτσαλα, ωραία η αποδοχή των θυσιών μας για ένα καλύτερο μέλλον (το τι παίζει με το μέλλον το σχολίασα πιο πάνω ε;), μια χαρούλα η οργάνωση των κοινωνιών για μια αύξηση του μέσου όρου του βιοτικού επιπέδου, όλα καλά. Όταν όμως απειλούμαι άμεσα; Όταν, σημαντικότερα, απειλείται  το παιδί μου; Πόσο μακριά θα πρέπει να μπορώ να δω; Πόσο λογικό είναι να προσβλέπω σε μια, ουτοπική αν θέλετε, καλύτερη ζωή των απογόνων μου; Τα εγγόνια μου; Τα δισέγγονά μου; Τα μπιζίλιονέγγονά μου;

Όχι φιλαράκια μου. Seize the day να ‘όυμ’. Το τώρα είναι απείρως πιο σημαντικό από οποιοδήποτε έπειτα (ή πριν). Η βιολογική μου ύπαρξη είναι εξελιγμένη έτσι ώστε να αποζητά τις ενδορφίνες της μέσω της απόλαυσης. Όσο πιο εύκολη γίνεται (και ταπεινή ενδεχομένως) τόσο πιο ευπρόσδεκτη. Και (επιμένω καρτεσιανο-δαρβινικο-ντιτερμινιστικά) όσο και να εξιδανικεύσω την απόλαυσή μου σε πράγματα «ανώτερα» από εμένα και το παρόν μου, ο στόχος θα είναι ο ίδιος. Σε γεμίζει αν η ζωή σου φθάνει μέχρι και το μεταγλωττισμένο βραζιλιάνικο σίριαλ; Μια χαρά είσαι. Στον αντίποδα, σε ολοκληρώνει το να σταυρωθείς για τις αμαρτίες του ανθρωπίνου γένους; Ουδέν πρόβλημα. Τις ορμόνες σου να κυκλοφορήσεις στους σωστούς υποδοχείς και θα είσαι ευτυχισμένος.

Μπα, δε θα πάρω. Για να τα σκεφτώ όλα αυτά, για να τα αξιολογήσω και να πάρω τις αποφάσεις μου, να επιλέξω το δρόμο μου, να συνθέσω το σύμπαν μου μέσα από τα άπειρα πιθανά, πρέπει να ΖΩ. Να ζω μέσα και από τον κόσμο των άλλων, σε αυτόν που γεννήθηκα, ώστε να δημιουργήσω, να φέρω στη «πραγματικότητα» αυτόν που φαντάστηκα.

Για αυτό και το «σωστό» είναι μόνο το δικό μου. Θα παρανομήσω, θα εξαπατήσω, θα φοροδιαφύγω, θα παρακάμψω όλους τους κανόνες που θέτουν οι άλλοι, αλλά και εγώ, προκειμένου να πετύχω το μοναδικό πράγμα που με προσδιορίζει και χωρίς να κατανοώ απόλυτα με καθορίζει ως οντότητα. Ποιο; Άντε πάλι. Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ μου ως ατομικότητα. Κι αν το όνειρό μου είναι κάτι πιο «υψηλό», I must live to fight another day που λένε και στο χωριό μου για να το πραγματοποιήσω.

Μπορείτε να με πείσετε ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος; Παρακαλώ, είμαι όλος αυτιά. Πραγματικά, χωρίς διάθεση ειρωνείας. Αλλά μη πέσετε στη παγίδα να προσπαθήσετε να μου τον αποδείξετε με λογικά επιχειρήματα. Εξ’ ορισμού, η χρήση της λογικής είναι αυτή που με οδήγησε σε αυτά τα συμπεράσματα. Θα πρέπει να με κάνετε να σας «νιώσω», να με συνδέσετε, ξέρω γω, με το ΟΛΟΝ, με τα ΠΑΝΤΑ (όχι τα αξιολάτρευτα αρκουδάκια). Δεν πρέπει να κατανοήσω, δεν είναι αρκετό-απαραίτητο-απαιτούμενο. Το αντίθετο μάλιστα. Η πορεία δεν είναι να ξεκολλήσουμε από τον υλικό κόσμο (με όλες τις πνευματικές προεκτάσεις του που μπορείτε ή δεν μπορείτε να χωρέσετε στο περιορισμένο από τις αισθήσεις μας μυαλό μας), δεν είναι να ανέλθουμε σε ένα ανώτερο επίπεδο νόησης, τα επίπεδα αν και είναι ίσως άπειρα και αυτά είναι πεπερασμένα –λέει η φυσική. Γίνετε ένα με εμένα, κάντε (ή μην κάνετε) ότι νομίζετε ή ξέρετε ή είστε, ώστε να βοηθήσετε (αν δουλεύει έτσι αυτό) έναν καρφωμένο στο πακτωμένο στην Ανθρωπική Αρχή σύμπαν να ξεκαρφωθεί.

Surprise me (or not).