Η ιστορία του κουτάκια που έγινε μηχανόβιος part 3

...και πάμε πάλι

Μετά λοιπόν τα (πέντε τον αριθμό) ψυχοφθόρα και εξοντωτικά πρώτα μαθήματα, μιας που εξαρχής είχε δηλωθεί επιθυμία για το "μεγάλο" δίπλωμα (το "μικρό" κάπως μου καθότανε), μου δηλώθηκε πως η στιγμή που θα ανέβαινα στον μακρινό πόθο μου έφτασε :

KAWASAKI ER-5 500

Και σε αυτό το χρώμα παρακαλώ. Ομολογώ πως μετά από αυτά που τράβηξα με τα παπιά, ιδιαίτερα με το πιο δυνατό που μου δόθηκε ως αναβάθμιση και επιβράβευση για τις νεοαποκτηθήσες οδηγικές μου ικανότητες, ο ιδρώτας μου δε σταματούσε να κυλάει ως τις παλάμες από τη προσμονή, αλλά και την αγωνία.

Σημείωση :

Τα μαθήματα γίνονταν μεσημέρι εν μέσω Ιουλίου και η ζέστη ήταν ελαφρώς αφόρητη. Πιθανόν να έφταιγε αυτό για τον ιδρώτα, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν ευθυνόταν για τα τρεμάμενα πόδια και την αίσθηση κοψίματος που με τυραννούσαν εκείνη τη στιγμή.

Ανεβαίνω λοιπόν.

"Βρε να δεις, ωραία είναι εδω πάνω" σκέφτηκα. "Για να δούμε τι θα δούμε. Άντε τώρα να θυμηθείς τα αυτονόητα.  Πως μου είπε κουμπώνει η πρώτη; Α! μία κάτω. Δηλαδή; ΟΚ τον πατάω το ρημάδι το λεβιέ αλλά αυτό το πράσινο N δε λέει να σβήσει. - Κρακ - Έσβησε, εντάξει. Ωχ! - ντουπ ντουπ - έσβησε! Βέβαια, δεν αφήνουμε τη μανέτα του συμπλέκτη. Πάλι από την αρχή. Πονάει το χέρι μου ρε! Κάτσε να βάλω νεκρά. Αυτή τώρα πως μπαίνει; Πάμε πάνω - κρακ κρακ κρακ κρακ ............. (καμμιά τριανταριά φορές) - Ουφ! με τίποτα. Να! άναψε το γ@μόλαμπο!!!! - Βρουουουμ - πήρε πάλι. Συμπλέκτης, καλά πατημένος, πατάω λεβιέ - κρακ - μπά με τη πρώτη μπήκε η πρώτη! Ξεκινάμε λοιπόν! Αφήνουμε σιγά σιγά και τις δύο μανέτες, τραβώντας ελαφριά το γκριπ του γκαζιού.... ΠΑΜΕ ΠΑΜΕ ΠΑΜΕ!!!!! Γκουχ γκουχ ντουπ. Πάλι από την αρχή. Συμπλέκτης. Πρώτη - κρακ - Αφήνουμε - βζιν - συμπλέκτης. Δευτέρα.....ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ; ΚΑΤΩ Ή ΠΑΝΩ; - ντουπ ντουπ - ΦΤΟΥ!"

Να μη τα πολυλογώ, μετά από διακόσια εικοσιοχτώ χρόνια (κανά τέταρτο δηλαδή) κατάφερα να διανύσω τα πρώτα μέτρα μου πάνω σε μια μοτοσυκλέτα, καθώς μπόρεσα επιτέλους να ξεκλειδώσω το επτασφράγιστο μυστικό της ομαλής εκκίνησης. Και μαντέψτε τι ακολούθησε.

Η Νέμεσίς μου. Η καταραμένη ευθεία. Το αργό. Το παλούκι. Ο εχθρός μου. Η απογοήτευση. Κοίτα να δεις όμως που συνέβη το απίθανο. Για κάποιον άγνωστο για μένα λόγο, το τρεμόπαιγμα των γονάτων μου με την αγωνία να μη γυρίσει το τιμόνι ανεξέλεγκτα μειώθηκε σε απλή προσπάθεια. Όλες οι προσπάθειες και οι κόποι μου, φάνηκαν να παίρνουν ουσία σε λίγα μόνο μέτρα.

Η μοτοσυκλέτα πια σταμάτησε να είναι άπιαστο όνειρο, έγινε ένα με μένα.

Με μια μικρή εξαίρεση. Όταν τελείωσε το φοβερό εκείνο μάθημα, το αριστερό μου χέρι ήταν πια κουλό. Καταραμένε συμπλέκτη, δεν είχες πει τη τελευταία σου κουβέντα!!!!!

To be continued....