Ξεκινάει όπoυ νά 'ναι η επόμενη σαιζόν, καιρός να μοιραστώ τις σκέψεις ενός καλού ηλεκτρονικού φίλου για τη σειρά :
"Τι να πρωτογράψω για αυτή τη σειρά..
Πρώτα απ' όλα θα αναφερθώ στην πρωτοτυπία και τα κότσια του σταθμού που πρόβαλλε (και έκανε ευρέως γνωστή) μία σειρά με πρωταγωνιστή έναν serial killer.
Σχετικό άρθρο:
Ξεκινά η σειρά και είμαι λίγο προκατειλημμένος. Περιμένω κάτι ανάμεσα σε αμερικάνικο σπλάτερ και CSI. Μετά την εισαγωγή όμως, τα ξεχνάς όλα και κοιτάς υπνωτισμένος. Καλωσήλθες στον κόσμο του Dexter!
Πρώτες εντυπώσεις: Ένας σφιχτά δομημένος χαρακτήρας χωρίς κενά. Μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία και ένα σύστημα δημιουργημένο για να θέτει όρια, αλλά και για να βοηθά τον Dexter να λειτουργεί μέσα σε αυτά.
Τί είναι ο Dexter?
Είναι ένας serial killer που ακροβατεί ανάμεσα στην απέχθεια και την ανέχεια.
Ένας άνθρωπος κενός συναισθηματικά που πασχίζει να καλύψει αυτό το κενό με τον μόνο τρόπο που ξέρει.
Ένας υποκριτής από ανάγκη.
Ξεκινώντας τη σειρά από την αρχή βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: Να σταματήσεις να την παρακολουθείς λόγω της ενστικτώδους αποστροφής που σου προκαλεί η διεστραμμένη λογική που κυριαρχεί στο μυαλό του Dexter ή να συνεχίσεις και ό,τι βγει?
Μόλις ξεπεράσεις το δίλημμα αυτό, ο άριστα δομημένος χαρακτήρας του πρωταγωνιστή σε κερδίζει. Η άμεση αντίθεση του φαίνεσθαι με την εσωτεριστική αφήγηση σε μαγνητίζει.
Ο Dexter είναι όλα όσα θα ήθελες να είναι. Αν του δώσεις μια ευκαιρία δεν θα σε απογοητεύσει ποτέ.
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο θα έλεγε κάποιος. Αλλά δεν είναι έτσι:
Ο Dexter πασχίζει να ταιριάξει με τον υπόλοιπο κόσμο. Προσπαθεί να δείχνει ευχάριστος και καλόκαρδος. Αναπαράγει τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα για να ξεγελάσει τους άλλους, όχι όμως εξαιτίας κάποιας αίσθησης ανωτερότητας, ούτε για να εξυπηρετήσει κάποια συμφέροντα, αλλά για να μείνει ζωντανός. Ο μόνος αμυντικός μηχανισμός που έχει ενάντια στον υπόλοιπο "φυσιολογικό" κόσμο για να μην τον αντιληφθούν είναι η μίμηση. Όσο καλύτερα μιμείται την ανθρώπινη συμπεριφορά τόσο καλύτερα θα φαίνεται πως ταιριάζει ανάμεσα σε ανθρώπους κι έτσι δεν θα εγείρει υποψίες σχετικά με το ποιόν του. Τι την χρειάζεται όμως τη μίμηση? Όλοι οι άνθρωποι μιμούμαστε συμπεριφορές για να ικανοποιήσουμε ένα καπρίτσιο ή για να επιτύχουμε ένα σκοπό. Πολλοί από εμάς έχουμε μετατρέψει τη μίμηση σε εργαλείο της υποκρισίας μας. Ο Dexter έχει μετατρέψει τη μίμηση σε αμυντικό μηχανισμό επειδή είναι ανίκανος να βιώσει οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα. Είναι απόλυτα κενός και έχει την πλήρη επίγνωση αυτού. Φοβάται πως οι άνθρωποι γύρω του θα καταλάβουν πόσο διαφορετικός είναι και έτσι για να παραμείνει ελεύθερος (και ζωντανός) πρέπει να προσποιείται πως δε διαφέρει από τους γύρω του. Ο πατέρας του τον ανάθρεψε με κάποιους κανόνες, οι οποίοι θα του δώσουν τη δυνατότητα να παραμείνει ζωντανός, ασκώντας ταυτόχρονα τις βιαιότερες παρορμήσεις του. Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά δεν γίνεται να είναι όλα τέλεια, ε? Ακριβώς. Όσο σωστά συγκροτημένος και να φαίνεται, σίγουρα κάτι συνέβη στο οποίο θα μπορέσουμε να ρίξουμε την ευθύνη της ανάγκης του να σκοτώνει: Τα παιδικά του χρόνια. Όσο κυλά η σειρά, ο Dexter έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον αδερφό πρώτα και με τον εαυτό του αργότερα. Μέσα από αυτές τις αντιπαραθέσεις ανακαλύπτει τα σωματικά και ψυχικά του όρια, τους λόγους για τους οποίους αισθάνεται την ανάγκη να σκοτώνει, αλλά και την αναγκαιότητα του κώδικα του Χάρι στη ζωή του. Ο Dexter είναι συναισθηματικά ανάπηρος και ως εκ τούτου, πρέπει να τον βλέπουμε με διαφορετική ματιά, μιας και αυτός μας βλέπει διαφορετικά. Αφού έρχεται αντιμέτωπος με το ίδιο του το αίμα, αρχίζει και αμφιβάλλει για τις διδαχές του πατέρα του. Ο κώδικας του Χάρι είναι εκεί για να τον βοηθήσει αλλά ο Dexter αποζητάει άλλου είδους βοήθεια. Παρακινούμενος από την κοπέλα του πηγαίνει εξαιτίας μιας παρεξήγησης στους ανώνυμους εθισμένους. Μέσα από τη βοήθεια μιας κοπέλας αρχίζει να ελπίζει πως θα μπορούσε να αλλάξει τόσο για τους γύρω του όσο και για τον ίδιο του τον εαυτό. |
Μαζί με τον κώδικα του Χάρι, θέτει υπό αμφισβήτηση και το ίδιο του το είναι. Είναι ανάγκη να είναι δολοφόνος? Είναι ανάγκη να είναι τόσο συναισθηματικά κενός και αδιάφορος?
Γαντζώνεται από τους ανθρώπους που έχει γύρω του και για τους οποίους έχει σχηματίσει μια οικειότητα μέσα από την επαναλαμβανόμενη επαφή (βλέπε αγάπη και άλλα τρυφερά αισθήματα για τους υπόλοιπους "φυσιολογικούς" ανθρώπους) και αφήνεται στην τρικυμία που ονομάζεται Λάιλα. Η Λάιλα παίρνει τις ελπίδες και τους χειρότερους φόβους του και τους χρησιμοποιεί με πρόσχημα την απεξάρτησή του από τις κακές συνήθειες, αλλά με απώτερο σκοπό να τον χειραγωγήσει και να τον εγκλωβίσει συναισθηματικά. Είναι πράγματι δική του η ανάγκη να σκοτώνει ή μήπως είναι κι αυτή "φτιαχτή" από τον δημιουργό του κώδικα και πατέρα του? Η απάντηση δεν αργεί να έρθει και ο Dexter έχει μόνο μια επιλογή: Να αποτραβηχτεί από τη συναισθηματική τρικυμία πριν καταστρέψει τον εαυτό του και τους ανθρώπους για τους οποίους ενδιαφέρεται και να επιστρατεύσει τη λογική του αλλά και την ικανότητα της μίμησης (η οποία είναι χρήσιμη ακόμη και όταν προσπαθεί να ερμηνεύσει καταστάσεις και συμπεριφορές) για να τα καταφέρει. Αδίστακτος μόνο φαινομενικά, προσπαθεί εκτός από τα όρια της λογικής, να μην ξεπεράσει τα όρια του Κανόνα του Χάρι, ο οποίος τελικά υπάρχει για κάποιο λόγο. Σε κάθε επεισόδιο του δεύτερου κύκλου, ο πρωταγωνιστής κατακερματίζεται και επαναπροσδιορίζεται από την αρχή, θέτοντας καινούρια όρια στον εαυτό του, τα οποία εν τέλει, μοιάζουν πολύ με τα παλιά. Αυτό που πραγματικά άλλαξε, είναι η ψυχολογική κατάστασή του. Ο Dexter έκανε την εφηβική επανάσταση που όφειλε στον εαυτό του να κάνει, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τον κώδικα και τις διδαχές του πατέρα του, μόνο για να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα τους, μιας και είναι ανίκανος για πραγματικά αισθήματα και βαθιές ανθρώπινες επαφές. Στον τρίτο και στον τέταρτο κύκλο, η συναισθηματική του ανικανότητα τον παρασύρει σαν ξύλο στη φουρτούνα από εδώ και από εκεί, χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους γύρω του σαν παραδείγματα προσαρμογής στις προκλήσεις των ανθρώπινων επαφών. Ας μην ξεχνάμε πως όσο συναισθηματικά κενός και να είναι έχει κι αυτός τα απωθημένα του, τα οποία πηγάζουν από ακριβώς αυτό το κενό. Ο πατέρας του πλέον, έχει λάβει τον ρόλο της συνείδησής του, μόνο για να μην βαριόμαστε από τον εσωτερικό μονόλογο. |
Συμπάθεια λόγω της μη ταύτισης
Ο Dexter σκοτώνει κακούς ανθρώπους. Αλλά δεν είναι εκδικητής. Το κάνει αποκλειστικά και μόνο για το δικό του καλό.
Ο Dexter είναι καλός με τους γύρω του και ποτέ του δεν επιδιώκει προστριβές. Mr nice guy my ass, για το δικό του καλό το κάνει, είπαμε, είναι το δικό του καμουφλάζ.
Ο Dexter χειραγωγεί για να γίνει το δικό του. Πως αλλιώς, αφού πρέπει να συντηρεί και τον σκοτεινό συνεπιβάτη αλλά και το προσωπείο του καλού επαγγελματία-συναδέλφου-αδελφού-οικογενειάρχη.
Στο τέλος όμως, τον συμπαθούμε αν και σπάνια έως ποτέ δεν θα ταυτιστούμε με τις πράξεις αλλά και τις σκέψεις του.
Του αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα που διακρίνουμε μέσα από τις πράξεις του, την ανάγκη για επιβίωση ανεξάρτητα από το μέγεθος του "κακού" που έχει προκαλέσει.
Στο λιοντάρι αναγνωρίζουμε τη ζωώδη ανάγκη να ικανοποιήσει τις ορέξεις του και δικαιολογούμε τους τρόπους του. Το ίδιο και στο φίδι, το ίδιο και στο Mantis.
Τελικά τον συμπαθείς επειδή στρέφει την επίκληση προς τα πιο αρχέγονα ανθρώπινα συναισθήματα."
"John Steed" κατά κόσμον Σταύρος Δημητράντζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου