Η ιστορία του κουτάκια που έγινε μηχανόβιος part 4

Άντε γιατί το παρατήσαμε πολύ το θέμα...

...και ήρθε η μεγάλη μέρα. Εξετάσεις λοιπόν. The moment of truth. Αγωνία, σφίξιμο στο στομάχι, αναμνήσεις από τα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια. Ζέστη και ιδρώτας, αλληλοπειράγματα και φιλοφρονήσεις μεταξύτων υποψηφίων. Επανάλληψη των βασικών θεωρητικών από τον Αρχικαθηγηταρά. Τι θα γίνει ρε μάστορα, θα έρθουνε εξεταστές ή θα φάμε τη μέρα μας;

Άφιξης εξεταστών. Ανήρ καλοκαιρινά κάζουαλ ντυμένος ο ένας, θύλη σεβαστών διαστάσεων και με στυλ καθηγήτριας οικοκυρικών η εταίρα. Το σετ, it did not compute. Δηλαδή θα εξετασθούμε από του θείο Βάνια που δεν έχει καβαλήσει μοτοσακό από το 1974 που έκανε βόλτες με τα κολητάρια του και από τη Κα Ευτέρπη που όταν περνάει μηχανάκι κάτω από το σπίτι της κάνει το σταυρό της να εξαφανίσει ο θεούλης τα σατανικά μηχανήματα και τους hellridersαπό προσώπου γης. OK, το προσπερνάμε αυτό.

Μαζευόμαστε το λοιπόν κάτω από το υπόστεγο (μη μας φάει και το λιοπύρι) και πέρνουμε σειρά. Η διαδικασία καιη σειρά των κινήσεων γνωστή. Με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ο αρχιερέας διατάζει τα royal subjects να έρθουν κοντά του για να εξετάσει τις νεοαποκτηθήσες γνώσεις τους.

Να και η σειρά μου.

-Νίκος_Έιμπελ, για καμ του δώθε.

-Μάλιστα απαισιότατε.

Φοράω κρανούμπα (ένα καθήκι με λουριά από ίνες), πιάνω το τιμόνι, ανεβάζω το σταντ, γυρνάω κεφάλι δεξά αρΣτερά να ελέγξω μη περνάει καμμιά σφίγγα με υπερβολική ταχύτητα και αρχίζω το σπρώξιμο στην ανηφορίτσα. Αγκομαχώντας (ε, 180 κιλά μηχανής μου φαίνονταν πολλά τότε) φτάνω δίπλα του, κατεβάζω το σταντ και τον κοιτάζω στα μάτια. Χαχαχα, χουχουχου ξεκινάμε.

-Από που βάζεις λάδια;

-Από δω.

-Τι ελέγχεις στα λάστιχα;

-Αυτά κι αυτά.

-Πόσα απίδια βάνει ο σάκος;

-Τριακόσια είκοσι εφτά.

-Λαμπρά νέε μου. Και δε μου λες, πως ξέρεις ότι έχεις αναμμένα τη μεγάλη σκάλα στα φώτα σου;

-Ο διακόπτης είναι σε αυτή τη θέση.

-Ναι, αλλά πως το ξέρεις; 

-Ο διακόπτης είναι ον....

Ερώτηση παγίδα. Όσοι από εσάς καταφέρατε να καταλάβετε, πάρτε μια μούτζα και ρίξτε την μου. Εγώ δεν είχα καταλάβει. Επί 10 λεπτά να προσπαθεί να με πείσει ότι το να αλλάζω θέση στο διακόπτη δεν είναι επαρκής πληροφόρηση για το αν έχω τα μεγάλα μου φώτα αναμένα και εγώ να διαφωνώ. Το μυαλό μου να έχει κολλήσει.

-Ρε άνθρωπε, αφού ο διακόπτης μου είναι στο ον ή στο όφ στη μηχανή που ξέρω, τι άλλο να κάνω για να είμαι σιγουρος, δώσε ένα χιντ να καταλάβω τι μπορεί να εννοείς!!!!!!!

Ο δάσκαλος μου από πίσω του, να κουνάει τα χέρια του, να μου κάνει νοήματα με τα μάτια, να πετάει κορίνες στον αέρα, να δαμάζει λιοντάρια, εγώ να μη καταλαβαίνω.

-ΤΟ ΜΠΛΕ ΛΑΜΠΑΚΙ!!!!!! μου λέει ο εξεταστής.

-Το μπλε λαμπακι, επαναλαμβάνω, ναι το μπλε λαμπακι είναι.

-Ανέβα πάνω τώρα να δούμε τι κάνεις στη πορεία.

Προφανώς, ήδη είχε δημιουργηθεί μαι προκατάληψη εναντίον μου που δεν θα έβγαινε σε καλό. Βάζω μπροστά, ξαναματακοιτάω ξελαιμιασμένος από δω κι από κει και ορμώ με πάθος στην ευθεία. Σημαδεύω ανάμεσα από τις γραμμές, αφήνω το συμπλέκτη ελαφρώς (δε σας είπα, τον κατέκτησα τελικά) και πατινάρωντας εισέρχομαι στο χρονομετρούμενο χώρο.

"Ένας ιπποπόταμος, δύο ιπποπόταμοι, τρεις ιπποπόταμοι...15 ιπποπόταμοι, ΤΕΛΟΣ! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!!!"

-Κατέβα κόπηκες.        

-Γιατί; Δε πάτησα γραμμή!

-Έκανες (κρατηθήτε) 14,99 δευτερόλεπτα.

-Ε;    

Να διακόψω λίγο αναφέροντας για την ιστορία, ότι οι γραμμές ήταν ξεθωριασμένες ατην αρχή και στο τέλος τους και ότι ο εξεταστής χρονομετρούσε με ένα διακριβωμένο από εργαστήριο της NASA κινητό.

Εγώ, ο δάσκαλος, οι μαθητές, όλοι με μια κίνηση (καλά, εγώ χρειάστηκα περισσότερες) ορμάμε κατα πάνω του.

-Μα τι λέτε, για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου; Πως είστε τόσο σίγουρος; Να το ξανακάνω; Να ασκήσω έφεση; Να αθωωθώ λόγω αμφιβολιών;

-Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση, το ρολόι μου δεν κάνει λάθος, κόπηκες.

-Μα...

-Δεν υπάρχει μα. Οι υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις μας δεν κάνουν λάθος. Περάσατε τα φωτοκύτταρα (λέμε τώρα) εκτός ορίων κύριέ μου, είσασταν γρήγορος!!!

(Θυμάμαι αποκλειτικά μόνο άλλη μια κατάσταση στην οπόια αυτό το σχόλιο θα με ενοχλούσε)

Οι επιλογές μου σε αυτή τη περίπτωση δεν ήταν και πολλές.

α. Να του δαγκώσω το λαρύγγι και να τον αφήσω να πεθάνει από αιμοραγία.

β. Να υποβάλω ένσταση με κίνδυνο να χάσω και να πάρω αναβολή για του αγγουριού ανήμερα.

γ. Να γλύψω τις πληγές μου, να τα ξανασκάσω για τα παράβολα και να έρθω μετά από κανά δυο βδομάδες.

Μαντέψτε ποια διάλεξα.

Ά ρε παλιοσίδερα, χειρότερα από τις γυναίκες είσαστε, μέχρι και την αξιοπρέπειά μας χάνουμε για τα μάτι....εεε..... φανάρια σας....

To be continued