Η ιστορία του κουτάκια που έγινε μηχανόβιος part 2

Και τώρα η συνέχεια....

... και έτσι, μέσα σε μια στιγμή, λήφθηκε η απόφαση. Το πήρα το τηλέφωνο και επισκέφθηκα τη σχολή. Γνώρισα και το αφεντικό της και μετά και το δάσκαλο. Οι παρατηρήσεις τους για μια αξιοπρεπή εμπειρία και για επιμέρους "tips & tricks" αφού έπαιρνα το δίπλωμα, κάτι παραπάνω από υποσχόμενη.

Έπιασα λοιπόν τον εαυτό μου να ονειρεύεται τη στιγμή, που θα καβαλούσα ένα παπί, αυτό που θα ξεκίναγα τα μαθήματα. Οι μέρες, τι λέω, οι ώρες, τα λεπτά για το πρώτο μάθημα δεν περνούσαν. Μεγάλη ανάγκη από το πουθενά. Οι εμπειρίες μου με τα ποδήλατα στα νεανικά μου χρόνια μου συνόδευαν τη φαντασία μου, ισορροπία ακροβάτη, ταχύτητες σουρεαλιστικές. Μαγκιά απερίγραπτη σου λέω. Η ζωή μου κυλούσε σε δυο ρόδες και δεν με σταματούσε τίποτα, ήθελα να καβαλήσω σα τρελός!!!!

'Εφτασε λοιπόν αυτή η πρώτη μέρα, φτάνω στο σχολείο, με πάνε βόλτα ως το χώρο εκπαίδευσης με τα πόδια και μου αρχίζουν τη παρουσίαση :

"Αυτό είναι ένα παπί 125. Είναι το αργό της σχολής και σε αυτό θα ξεκινήσεις. Τράβα  τώρα να πάρεις το κράνος σου και να ξεκινήσουμε να δούμε τι ξέρεις".


[Σκέψεις mode on]


"Τι μου λένε μωρέ τώρα, στο ποδήλατο ήμουνα άσος μικρός, σιγά το δύσκολο, θα τους εντυπωσιάσω με τις ικανότητές μου και θα με προσκυνάνε. Για πλάκα θα το πάρω εγώ το δίπλωμα."

[Σκέψεις mode off]


Με ενημερώνει ο δάσκαλος ότι η βασική άσκηση για τις εξετάσεις, το πιο δύσκολο, ήταν το λεγόμενο ¨αργό". Είναι η διέλευση μιας ευθείας, που ορίζεται από δύο γραμμές απόστασης 40cm και που πρέπει να τη περάσεις σε χρόνο μεγαλύτερο από 15" χωρίς να τις πατήσεις.


Ευκολάκι.


Μιζιά, 1η ταχύτητα (βάλε καλύτερα 2η μου λένε, υπακούω) και ξεκινάω.


Τραγικό αποτέλεσμα. Ο εμπρός τροχός είχε το δικό του Θεό. Μια δεξιά, μια αριστερά. Τα γόνατα μάταια να κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να κρατήσουν μια αξιοπρεπή ισορροπία. Τζίφος.
-Μη πατήσεις κάτω το πόδι, κόπηκες! λέει ο κάπταιν μάι κάπτεν.
-Μα να μη κάνουμε και κανά οχταράκι; λέω εγώ (εκεί που πρέπει να κάνεις σλάλομ μέσα σε ένα οβάλ, ανάβοντας το φλας και γυρνόντας το κεφάλι δεξιά αριστερά σα ζαλισμένος)
-Όχι, το αργό είναι το δύσκολο, τα οχταράκια θα τα μάθεις εύκολα.
-Κανά γρήγορο; (αυτό που καβαλάει ο δάσκαλος πίσω σου και κάνεις την προαναφερθείσα ευθεία αλλάζοντας ταχύτητα χωρίς περιορισμό χρόνου).
-Άσε ρε, θα μας σκοτώσεις πρώτο μάθημα, μου απαντάει δίνοντάς μου κουράγιο ο εκπαιδευτικός.


Η ευθεία λοιπόν, να μη βγαίνει με τίποτα. Σεισμός σε κάθε διέλευση. Απογοήτευση.

[Σκέψεις mode on]

"Σκ@τ@. Ποτέ δεν πρόκειται να τα καταφέρω. Τζάμπα τα λεφτά. Μάλλον δεν είμαι παρά ένας άχρηστος wannabe καβαλλάρης....."

[Σκέψεις mode off]

Το ποδήλατο τελικά, αποδείχθηκε ότι δεν είναι μοτοσυκλέτα.....


To be continued....