Επτά χρονών ήμουν τότε, ήταν ένα απόγευμα (άνοιξης ή φθινοπώρου δεν το θυμάμαι) πάντως μετά το σχολείο, ο πατέρας μου θα μας πήγαινε σινεμά για να δούμε μια ταινία. Τότε, η συνήθεια ήταν να πηγαίνουμε στο σινεάκ κάθε κάποια Τρίτη και να βλέπουμε παιδικές ταινίες τύπου "Ο Τζακ και η φασολιά" ή κωμωδίες με τον Λουί ντε Φινέ και άλλα τέτοια παιδικά. Ακόμη θυμάμαι μια σκηνή από ένα ντοκυμαντέρ που έδειχνε πλάνα από ένα αεροπλάνο που πετούσε πάνω από δέντρα και όλη η φωτογραφία ήταν σε αποχρώσεις του ροζ. Φίλτρα, πάνω σε ασπρόμαυρα πλάνα για τα παιδάκια.
Εκείνο όμως το συγκεκριμένο απόγευμα, κάτι το ξεχωριστό επρόκειτο να συμβεί.
Ως συνήθως, η προσέλευσή μας στο κινηματογράφο ήταν καθυστερημένη. Ήταν η πάγια οικογενειακή τακτική μας, σχεδόν πάντα βλέπαμε την αρχή του έργου στην επόμενη παράσταση. No numbered seats και άλλα τέτοια τότε, έμενες και το ξανάβλεπες κανονικά το εργάκι. 'Οταν λοιπόν μπήκαμε στην αίθουσα, η ταινία είχε ήδη αρχίσει να προβάλεται. Μπήκα και περπάτησα στο διάδρομο περιμένωντας να δω αυτά που ζωγράφιζα στο λευκό οπισθόφυλλο του τετραδίου μου, αυτό που φανταζόμουν ότι σήμαινε ο τίτλος εκείνης της ταινίας. Ω! τι τραγικό λάθος. Η σκηνή που διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μου, για το μυαλό ενός παιδιού που μεγάλωνε τότε με υποβρύχιο Στίνγκρευ και Ντόναλτ Ντακ, ήταν σοκαριστική:
(Σημαντικό λινκ. Δείτε το πριν συνεχίσετε) :
(Σημ. Αυτή η σκηνή είναι η πραγματική στην ορίτζιναλ βέρσιον. Η άλλη που πιθανόν έχετε δει, είναι η πολίτικαλυ κορέκτ έκδοση που κυκλοφόρησε στα DVD της ταινίας αργότερα).
Πόσες σκέψεις πέρασαν μέσα από το μυαλό ενός εφτάχρονου μέσα σε λίγες στιγμές... Από τις εικόνες του Μπαγκς Μπάνυ, το lost in space της τηλεόρασης και τα ασπρόμαυρα αυτιά του Σποκ, ξαφνικά αυτό. Κάτι που έμοιαζε "Πραγματικότητα", κάτι που φώναζε "αυτό είναι αληθινό, έχει γίνει!"
Και ένας μύθος που αφού τελείωσε η ταινία, μεγάλωνε και θέριευε με τα χρόνια στη φαντασία, καθώς δεν υπήρχαν τότε βίντεοκλαμπ και ιδιωτικά κανάλια στη τηλεόραση για να ξαναδεί κάποιος και να κρίνει αυτό που είδε τότε.
Μετά από λίγο το ξαναείδαμε μεταφερμένο σε κάτι κόμικ στη βαβούρα, μεγαλώνοντας το μύθο κι άλλο, διαβάζοντας περισσότερα πράγματα για την ιστορία, με περισσότερα ακόμη ερωτήματα να δημιουργούνται.
Αργότερα, όταν ήρθε και το 2ο μέρος, ένα νέο συννοθύλευμα συναισθημάτων κατέκλυσε τη ψυχή μου. Μια σκοτεινή και απίστευτα δυνατή ταινία που αύξησε τις προσδοκίες και με την ατάκα του Darth Vader "Louk, I am your father", ξετίναξε ότι ξέραμε για τους κακούς στο κινηματογράφο.Η επόμενη δε στιγμή δεν ξεχνιέται. Ποιο μεγάλος πια, πιο κριτικός, πιο προετοιμασμένος για αυτό που θα δω, με παρελθόν πλέον και ταινιών και σειρών και αναγνωσμάτων, η στιγμή που ξεκινούν οι τίτλοι της αρχής στο 3ο μέρος.
Μια ολόκληρη κινηματογραφική αίθουσα να σηκώνεται όρθια και να χειροκροτά. Ανατριχίλα.
Ας το θάψουμε το εργάκι αργότερα. Για μένα πάντα θα έχει την πιο ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου