Φεϊμπούκαρα πριν λίγο και διαμέσου ασχέτων ποστ, θυμήθηκα κάτι κομματάρες που η καθεμία τους με έχει σημαδέψει με παρόμοιο τρόπο. Επειδή πρόκειται για μια περίπτωση περίεργων συνειρμών που δημιουργούνται στο μυαλό κάθε ανθρώπου "give base to the picking"...
Η πρώτη κομματάρα , ήρθε από το ποστάρισμα μιας μεγάλης επιτυχίας των αγαπημένων μου 80'ς, το γνωστό και μη εξαιρετέο "The Night" των "Animals" (εσυσωληνωθήτε και βρείτε το, δεν είναι αυτό το θέμα μας).
Μου ήρθε λοιπόν φλας μια εκτέλεση που είχα γραμμένη σε μια κασέτα από το ραδιόφωνο (καλές και ωραίες πειρατικές εποχές), και μάλιστα όχι ολόκληρη, της έλειπε το τελείωμα.
Τότε φανταστείτε δεν ήξερα ότι επρόκειτο για διασκευή από παλιό τραγούδι των "Animals", νόμιζα ότι αυτό ήταν αυθεντικό. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και σήμερα η πρώτη εκτέλεση δεν με ενθουσιάζει, με πιάνουν τα γέλια από την απλότητά της - κομματάρα με ιστορία, "μη με παρεξηγείτε" ε;
Όμως, το ατελείωτο λυώσιμο της ταινίας στο κασετόφωνο, ο ήχος, ξερός και απέριτος (παλιά τρανζιστοράτα κασσετόφωνα, χωρίς σαράουντ και ντόλμπυ και άλλα σύγχρονα καλούδια), οι επανειλημμένες προσπάθειες με μια μικρή κιθάρα να "βγει" και να παιχτεί αξιοπρπώς με σταρτ-στοπ νότα προς νότα, αμέτρητα βράδυα με τη συνοδεία του, με ακουστικά ή με ηχεία της πλάκας, δημιούργησαν στο μυαλό μου μια άρρηκτη σχέση με το συγκεκριμένο ήχο.
Ένας Eric Burton με την μοναδική του ερμηνεία στο κλασικό "Don't let me be misunderstood".
Το αφιέρωσα λοιπόν στον αρχιποσταριστή (Αντωνάκη για σένα μιλάω) και τώρα το παραθέτω για καλή σας ακρόαση:
Άσχετο στιχουργικά, με άλλους δρόμους, αντί για κλίμακες, διαφορετικό στυλ φωνής, αλλά με το ίδιο στεγνό άκουσμα, ήρθε στο μυαλό μου το επόμενο κομμάτι. Αυτό ήρθε στα χέρια μου πολλά χρόνια αργότερα, μέσω ενός σιντι με εμπιθρί. Δεν είχα καταλάβει τη σχέση των δυο τραγουδιών ως σήμερα. Δεν είχε γίνει αντιληπτός ο λόγος που κάτι μου θύμιζε, κάτι στην ατμόσφαιρά που ήταν τόσο οικείο. Κι αυτό, έπαιξε το ρόλο του, κυρίως σαν συνοδεία στη διαδρομή μου με το αυτοκίνητο σπίτι-δουλειά-σπίτι, να ζεματάει το σιντι πλέυερ από τις επαναλήψεις του.
Καπάκι τα έβαλα να παίξουν το ένα μετά το άλλο και απόλαυσα και τα δύο μέσα σε 10 περίπου λεπτά που χρειάστηκαν.
Αυτό το τραγουδάκι λοιπόν, με νοστάλγησε κι αυτό με το δικό του τρόπο. Η φωνή του Σωκράτη Μάλαμα, οι κιθάρες που δεν ξέρω ποιοι τις έπαιξαν και η σύνθεση του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην ¨Αγία Νοσταλγία":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου