Εγώ, ο άφθαρτος!

Στην αγαπημένη μου αγορά (forum), ο φίλος Εχετλαίος, μας χάρισε ένα κείμενο που προσωπικά με εκφράζει απόλυτα. Θεωρώντας ότι είναι άξιο προώθησης και έχοντας την άδεια του, το επαναδημοσιεύω εδώ, στο "σπίτι" μου.

Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο η δουλειά τους και τα χόμπυ τους. Και με μια παράφραση ενός αγαπημένου μου ρητού:

"Τα πάντα είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των γεγονότων"

Διαβάστε :

"Είμαι 18 ετών και έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Ίσως μου έλαχε να πάω και σε καμιά κηδεία συγγενούς (παππού, γιαγιάς) αλλά η φούρια της νιότης με κάνει να βλέπω τα πράγματα ανθηρά και πολύχρωμα. Τα μασάω όλα! Μπορώ τα πάντα! Δε με βάζει ο χώρος! Οι χυμοί πλημμυρίζουν, το μυαλό τρέχει, το εγώ λειώνει μαζί με το θέλω, το μπορώ, το υπάρχω για πάντα! Απορώ, μάλιστα, πως είναι δυνατόν κάποιοι να πεθαίνουν, στην τελική! Μάλλον δε θα αθλήθηκαν ποτέ, δε θα έμαθαν τι θα πει ξενύχτι, δε θα ζούσαν τη ζωή τους γι’ αυτό και τιμωρήθηκαν. Μα ποιος γνοιάζεται; ΕΓΩ θα ζήσω για πάντα! Θα το δείτε!"

"Ανεβαίνουν τα χρόνια και η διαπίστωση δεν αργεί να φανεί… πιθανόν και να μην είμαι και τόσο υπεράνθρωπος τελικά. Έπεσα και χτύπησα με το μηχανάκι προ τριετίας. Τίποτε το σοβαρό, ψιλοεκδορές μονάχα καθότι γνώστης πολεμικών τεχνών ξέρω πώς να πέφτω και να κάνω τούμπες μέχρι να μηδενιστεί η κινητική ενέργεια. Επιπλέον φόραγα κράνος και δεν χτύπησα το κεφάλι μου (παρόλο που άκουγα σε κάθε τούμπα και το «γντούπ» που έκανε το κράνος στην επαφή του με την άσφαλτο). Αστέρι το κομάντο, έτσι; 

Κοίτα να δεις ρε που αμέτι-μουχαμέτι έχασα ένα δόντι σε χρόνο μηδέν! Εντάξει με πόναγε κάνα δίμηνο και εγώ πάλι σπάνια έπλενα τα δόντια μου σαν πιτσιρικάς. Αλλά έτσι απλά, τόσο εύκολα κάνεις μια εξαγωγή; Κάτσε ρε μάγκα να το μιλήσουμε το θέμα δηλαδή! Αυτό είναι το δικό μου δόντι, ΔΙΚΟ ΜΟΥ και πρέπει να το έχω για πάντα, ακούς; Πως; Αναλώσιμο; Μα εγώ σκοπεύω να ζήσω τουλάχιστον 150 χρόνια, από τώρα θα χάνω τα αξεσουάρ μου;

Προ ημερών έγινα και πατέρας! Ναι, μεγάλη υπερηφάνεια! Ευχαριστώ! Αλλά ήλθε κάποιος από τους συγγενείς και μου είπε φιλικά ότι, όπως περπατάω, πρέπει να παραμερίσω λίγο ώστε το παιδί μου να έλθει να περπατάει δίπλα μου και να μαθαίνει. Έτσι ώστε κάποια στιγμή να πάει αυτό μπροστά και εγώ να ακολουθώ. Απαράδεκτο! Μα δεν γίνεται αυτό! Αφού εγώ σκοπεύω να ζήσω για…έστω για πολύ, μα πάρα πολύ! Παραχωρήσεις στα κεκτημένα; Ναι καλά!

Χθες έκαμα μεγάλη μ@λακία. Πήγα να σηκώσω ένα σακί με μπάζα και έπαθα ρήξη δικεφάλου στο αριστερό χέρι. Οι γιατροί μου είπαν ότι σπάνια το χειρουργούν και ότι θα πρέπει να μάθω να ζω με 20% ολιγότερη δύναμη στο αριστερό χέρι! Απαράδεκτο! Μα εγώ είμαι αθλητής! Γυμνάζομαι 5 ημέρες την εβδομάδα! Αδύνατον λέμε! Από την άλλη πάλι… δε βλέπω να φτιάχνει, οπότε…Gamoto!

Επειδή διαβάζω περισσότερο τελευταία απ’ ότι πριν 15 χρόνια μπορώ να πω ότι ενδεχομένως και να μην καταφέρω να ζήσω για πάντα. Θα δοκιμάσω βέβαια, αλλά αφήνω και ένα μικρό παράθυρο αμφιβολίας. Οι τελευταίες μου βιοχημικές εξετάσεις ήταν καλές, δε λέω, αλλά με πονάει πολύ η μέση μου τελευταία. Κοίτα, μπορεί να είναι κάτι παροδικό και όχι δισκοκήλη που μου είπανε. Εξ‘ άλλου αν δεν ξέρω εγώ, ποιος ξέρει καλύτερα; Με ενοχλεί που πολλοί με φωνάζουνε πια «κύριε» και όχι με το μικρό μου αλλά μάλλον είναι απλά ευγενείς. Τι; Δεν είμαι και μπάρμπας! Δε με λες και μεγάλο! Καλά, ούτε και παιδί με λες αλλά σίγουρα κρατιέμαι καλά! Δες άλλους στην ηλικία μου, ε;

Τι να λέμε τώρα…"

Πηγή: Moto Forum Μοτοσυκλετιστές online