Σκηνοθεσία

Χωρίς πολλά λόγια. Μάζεψα κάτι σκαναρισμένες φωτός, βάρεσα και μια παλιά ηχογράφηση του κομματιού, πέρασα και ένα κομπρέσσορα (ότι νάναι να ακούγεται) και ανέβασα στο σωλήνα.

Συνειρμοί που αφήνουν εποχή...

Φεϊμπούκαρα πριν λίγο και διαμέσου ασχέτων ποστ, θυμήθηκα κάτι κομματάρες που η καθεμία τους με έχει σημαδέψει με παρόμοιο τρόπο. Επειδή πρόκειται για μια περίπτωση  περίεργων συνειρμών που δημιουργούνται στο μυαλό κάθε ανθρώπου "give base to the picking"...

Βρε καλώς ήρθατε

Σιγά μη το πιάσετε...


Στο μέλλον οι προβλέψεις μου σε αυτή τη σελίδα και ότι βρέξει ας κατεβάσει

Γκάλοπ βλακείας

Ή, ποιος από εσάς είναι τόσο ή και πιο βλάκας από μένα

Μέχρι στιγμής, δεν έχω πέσει, σοβαρά τουλάχιστον με τη μηχανή. Στις 4/10 του σωτήριου έτους 2010 όμως, την έκανα τη μεγαλειώδη βλακεία μόνος μου. Ένα παράδειγμα του πόσο σημαντικό είναι να μην νευριάζεις όταν οδηγείς ή καβαλάς και δε σταματάς όταν τα πάρεις κρανίο (το λέει ακόμα και στα θεωρητικά του διπλώματος) και δε μπορώ να το εκφράσω εντονότερα.

Πίσω στη βλακεία μου όμως.

The beginning of a unending love affair

Επτά χρονών ήμουν τότε, ήταν ένα απόγευμα (άνοιξης ή φθινοπώρου δεν το θυμάμαι) πάντως μετά το σχολείο, ο πατέρας μου θα μας πήγαινε σινεμά για να δούμε μια ταινία. Τότε, η συνήθεια ήταν να πηγαίνουμε στο σινεάκ κάθε κάποια Τρίτη και να βλέπουμε παιδικές ταινίες τύπου "Ο Τζακ και η φασολιά" ή κωμωδίες με τον Λουί ντε Φινέ και άλλα τέτοια παιδικά. Ακόμη θυμάμαι μια σκηνή από ένα ντοκυμαντέρ που έδειχνε πλάνα από ένα αεροπλάνο που πετούσε πάνω από δέντρα και όλη η φωτογραφία ήταν σε αποχρώσεις του ροζ. Φίλτρα, πάνω σε ασπρόμαυρα πλάνα για τα παιδάκια.

Εκείνο όμως το συγκεκριμένο απόγευμα, κάτι το ξεχωριστό επρόκειτο να συμβεί.

Εγώ, ο άφθαρτος!

Στην αγαπημένη μου αγορά (forum), ο φίλος Εχετλαίος, μας χάρισε ένα κείμενο που προσωπικά με εκφράζει απόλυτα. Θεωρώντας ότι είναι άξιο προώθησης και έχοντας την άδεια του, το επαναδημοσιεύω εδώ, στο "σπίτι" μου.

Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο η δουλειά τους και τα χόμπυ τους. Και με μια παράφραση ενός αγαπημένου μου ρητού:

"Τα πάντα είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των γεγονότων"

Διαβάστε :

"Είμαι 18 ετών και έχω όλη τη ζωή μπροστά μου. Ίσως μου έλαχε να πάω και σε καμιά κηδεία συγγενούς (παππού, γιαγιάς) αλλά η φούρια της νιότης με κάνει να βλέπω τα πράγματα ανθηρά και πολύχρωμα. Τα μασάω όλα! Μπορώ τα πάντα! Δε με βάζει ο χώρος! Οι χυμοί πλημμυρίζουν, το μυαλό τρέχει, το εγώ λειώνει μαζί με το θέλω, το μπορώ, το υπάρχω για πάντα! Απορώ, μάλιστα, πως είναι δυνατόν κάποιοι να πεθαίνουν, στην τελική! Μάλλον δε θα αθλήθηκαν ποτέ, δε θα έμαθαν τι θα πει ξενύχτι, δε θα ζούσαν τη ζωή τους γι’ αυτό και τιμωρήθηκαν. Μα ποιος γνοιάζεται; ΕΓΩ θα ζήσω για πάντα! Θα το δείτε!"

Έρωτά μου αγιάτρευτε...

Δε θυμάμαι πότε, πως, γιατί και που έφαγα το κόλλημα.

Απλά από την ημέρα που μπήκα και γω στο μοναδικό κόσμο των μοτοσυκλετών, μόλις τα μάτια μου έπεσαν σε αυτό :

Για εσάς που τώρα κάνετε διακοπές ενώ εμείς δουλεύουμε

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που τη στιγμή αυτή κάνουν διακοπές.

Σε αυτούς, που ενώ κάποιοι από εμάς λιώνουν στη ζέστη στα γραφεία τους ή στη φάμπρικα, εκείνοι προσπαθούν να περάσουν ένα δυο ευχάριστες στιγμές, εν μέσω του διαλείματος μεταξύ της αποχώρησης τους από την εργασία τους και της επιστροφής τους σε αυτή και κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους συνανθρώπους τους στέλνοντας τους μυνήματα και φωτογραφίες από τις περιπέτειές τους.